مَتی ما تَلقَ مَنْ تَهْوی دَعِ الدُّنیا وَ اَهْمِلْها

حضور و غیبت دو اصطلاح عرفانی است.

حضور :به حضور رسیدن ، خود را در حضور خدا احساس کردن و به مراقبه دست پیدا کردن.

غیبت یعنی خود را در محضر خدا احساس نکردن .

مفهوم بیت :اگر می خواهی که در مراقبه و حضور باشی پس هیچگاه خدا را فراموش نکن و توجه خود را از او دور نساز چطور انسان از او غایب می شود و چگونه انسان در حضور او نیست در مصراع دوم مشخص می شود.  

تَلقَ: از فعل لَقِیَ یَلقَی و مصدر لِقاﺀ به معنی کسی را دیدن یا با کسی برخورد کردن.

تَهوَی: از فعل هَوِیَ یَهوَی و مصدر هَوَی به معنی دوست داشتن.

دَع : فعل امر از فعل وَدَعَ یَدَعُ و مصدر وَدع به معنی ترک کردن و واگذاشتن.

اَهمِل: امر از فعل اَهمَلَ و مصدر اِهمال به معنی بی مصرف گذاشتن چیزی یا فراموش کردن آن.

من تهوی : آنچه را دوست داری    اهمل : واگذار، ترک کن

ها : موج آن دنیا                   دع الدنیا : وداع  ورها کن دنیا را

ای سالکِ طالبِ حضور! اگر می خواهی و آرزویِ آن دولتِ عُظمی داری، از ایام معدوده حیاتِ دنیا که سرمایه کسب کمالات و مورثِ حضور است، غافل مشو و به غفلت بر باد مده.

تا آن که زمانِ ملاقات شود و به حضور دائمی برسی با کسی که دوست می داری او را و مبتلا به محبتِ او هستی. چون به این دولتِ عظمی فائز شدی، پس بگذار دنیا را و ترک کن او را. زیرا که چون به معرفتِ شهودی و حضور دائمی که علتِ ایجاد توست، رسیدی، بعد از آن ماندن تو در کاروانسرایِ عاریتی و ولایتِ بیگانه، از قبیلِ تحصیلِ حاصل است.